Rozdział 4

Chłopak nadal leżał rozwalony na moim łóżku a ja nie mogłam przestać się śmiać. Chwyciłam się za brzuch, a gdy próbowałam przestać się śmiać, łzy pojawiły się w moich oczach. Usłyszałam, ruch i słyszałam go jak wstał i zaczął podchodzić do mnie. Brutalnie złapał mnie za ramię i pociągnął mnie przyciskając mnie plecami do ściany.

- Co jest tak zabawne, kochanie? - Powiedział przez zaciśnięte zęby. Wiedziałam, że powinnam przestać się śmiać, ale nie mogłam się powstrzymać. Był zupełnie szalony i te jego urojenia, że niby myślał, że jestem "jego".

- Ty!  - Splunełam odzyskiwając kontrolę nad moim oddechem. Szarpnął mnie za rękę, a ja zdałam się na odwagę i uderzyłam go mocno. Moja dłoń nawiązała kontakt z jego policzkiem, widziałam jak jego oczy wypełniają się gniewem, natychmiast pożałowałam swojej decyzji. Brutalnie złapał mnie za szczęke przyciskając mnie do siebie bliżej.

- Nigdy więcej nie waż się mnie uderzyć. - Puścił moją szczękę i pociągnął mnie w stronę łóżka Drżąc, przesunełam się aż do końca, w miejsce gdzie leżały poduszki.

- Ponieważ jesteś w tym nowa kochanie, przedstawie ci zasady. - Usiadł naprzeciwko mnie i delikatnie chwycił moją rękę, odwrócił ją i podniósł mój nadgarstek do swoich ust.

- Przykro mi. - Wymamrotał przed umieszczeniem swoich popękanych wargi na mojej posiniaczonej skórze. Zerknął na mnie spod swoich długich rzęs, a ja szukałam w jego oczach wszelkich oznak gniewu. Westchnął i opuścił mój nadgarstek następnie odchrząknął.

- W porządku, teraz zasady. Pierwsza, słuchaj wszystkiego, co mówię i rób, to co mówię, nie zaprzeczaj mi, dwa, nie bij mnie, trzy, jesteś moja, tylko moja, nie chcę widzieć Cię kontaktującą sie z innymi chłopakami...

Przerwał na chwilę i spojrzał na mnie. siedziałam oszołomiona, on był ... poważy. Był szczery, naprawdę szczery. Cholera, w co ja wpakowałam? Zaczęłam panikować, trzęsły mi się ręce, kiedy przetrważałam, to co właśnie powiedział, Pokręciłam głową.

- N-nie - jęknełam.

- Żartujesz? Proszę, powiedz mi, że żartujesz. To musi być żart, to nie możesz być poważny w tej chwili? O Boże, ty nie jesteś poważny? Cholera, w co ja się wpakowałam?  - W tym momencie, nie mogłam powstrzymać słów, wypływających z moich ust, a on po prostu cały czas siedział, spokojny i opanowany.

- Słuchaj, przecież możesz wziąć kogoś innego, dlaczego akurat ja? Przepraszam, że cię uderzyłam, to był wypadek, przysięgam, że to już nigdy sie nie powtórzy, o Boże, nie chciałam, zobaczyć tego co było dzisiaj, ja nikomu nie powiem, przysięgam, tylko proszę. - Prosiłam. On nadal patrzył na mnie z uniesionymi brwiami i wyrazem rozbawienia. Przestałam mówić, a łzy zaczęły spływać po moich policzkach. On nic nie powiedział, tylko w dalszym ciągu obserwował mnie jak umieściłam swoją głowę w dłoniach i szlochałam niekontrolowanie, wydawało się, że płakałam już piąty raz dzisiaj.

- Muszę iść, zobaczymy się później, kochanie. - Wstał z łóżka i usłyszałam jak podszedł do okna. Spojrzałam w górę, on delikatnie pchnął je i wyszedł na dach, mrugnął i zamknął okno.




Niestety znowu taki krótki, przepraszam ale to nie ode mnie zależy. Mogę Wam jedynie zdradzić, że z czasem rozdziały będą dłuższe. Dziekuje Wam za wsparcie w postaci komentarzy, to dla mnie wiele znaczy. Jesteście cudowni.

TWITTER : @paulineesk ( www.twitter.com/paulineesk )